Iedereen kent ze wel, de energievreters die ervoor zorgen dat we niet effectief functioneren, zowel op het werk als thuis. Iedereen heeft zo haar eigen energieverslinders. Voor de een zijn het conflictsituaties, voor de ander een hoge werkdruk of perfectionisme.

Voor mij was dat het runnen van mijn gezin, naast mijn werk. Een verstoorde werk-privé balans had ik nog net niet, maar ik zat er dicht tegenaan. Ambitieus als ik was, was het werk voor mij heel belangrijk. Ik vroeg veel van mezelf en had een enorme bewijsdrang. Wilde er op mijn werk voor 100% zijn. Ik vond vrouwen die tijdens het werk met hun gezin bezig waren onprofessioneel. Ik herkende me vaak ook helemaal niet in hun, in mijn ogen, pietluttige problemen. In werkelijkheid vond ik dat de problemen die ik in mijn gezin had vele malen ernstiger waren dan die van die vrouwelijke collega’s. Zelf hield ik een strikte scheiding aan tussen werk en gezin. Het bijkomende voordeel daarvan was dat het mijn gedachten bij mijn gezin vandaan hield.

Uiteindelijk, toen mijn werk ophield te bestaan, besefte ik dat de tijd gekomen was om me met mijn gezin te gaan bezighouden. De jaren van verstoppertje spelen waren voorbij. Mijn gezin werd nummer 1. En dat is het nog steeds, zelfs nu ik het, als zelfstandige, drukker heb dan ooit.

Wat is er dan precies veranderd, hoor ik je nu denken? Hoewel dat voor iedereen anders is, zal ik hieronder aangeven hoe je je leven in eigen hand kunt nemen door deze 5 stappen toe te passen.

1. Besef en accepteer dat je je gezin wellicht tekort hebt gedaan

Dit besef kwam natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. In feite voelde ik me al jaren schuldig omdat mijn werk belangrijker voor me was dan mijn gezin. Maar pas toen ik noodgedwongen thuis kwam te zitten, realiseerde ik me hoezeer mijn kinderen mij nodig hadden gehad. Dat zorgde ervoor dat ik een bewuste keuze maakte om mijn gezin op nummer 1 te stellen. Wat overigens niet hetzelfde is als ervoor kiezen om thuis te blijven bij de kinderen. Want een carièrre hebben zit nu eenmaal in mijn bloed.

2. Wees je bewust van je eigen overlevingsstrategieën

Met de realisatie dat ik mijn gezin tekort had gedaan, kwam de vraag naar boven WAAROM? Ik hield toch van mijn drie mannen? Ik wilde toch het aller-allerbeste voor ze? Zij waren (en zijn) toch de belangrijkste personen in mijn leven? Alle vragen moest ik met JA beantwoorden.

Veel mensen hebben ooit in hun kindertijd besloten dat bepaalde emoties/gedrag niet wenselijk zijn en andere weer wel. Niet-wenselijk gedrag wordt vaak bestraft, waardoor je vaker het wel of meer wenselijke gedrag zal vertonen. Dat heet een overlevingsstrategie. Dit nieuwe gedrag kan zó eigen worden dat je ook in je latere leven nog op dezelfde manier op dezelfde soort situaties zal reageren. Dit is op volwassen leeftijd vaak geen effectief gedrag, maar daarvan zijn we ons dan allang niet meer bewust. We merken hooguit dat ons gedrag ons tegenwerkt.

Mijn overlevingsstrategie was het ontvluchten van situaties die lastig zijn. Veel mensen doen dat. Denk maar eens aan het moeten voeren van een moeilijk gesprek. Wat is de eerste gedachte die in je opkomt als je daaraan denkt?

Het ontvluchten van lastige situaties was vroeger misschien heel effectief, maar dat is het in het hier-en-nu niet meer. Het is belangrijk je bewust te worden van je ineffectieve gedrag. Op die manier kun je bepalen welk gedrag wel effectief is, dat gedrag gaan oefenen en eigen maken. Voor mij was het effectieve gedrag om, door de confrontatie aan te gaan met mijn eigen angsten, er te zijn voor mijn gezin.

3. Aanvaard dat AD(H)D een belangrijk onderdeel is van je leven

Dat AD(H)D niet meer weg zou gaan uit ons gezin, dat wist ik natuurlijk allang. De implicaties daarvan waren echter nog niet helemaal doorgedrongen. Ik heb het aanvaarden van ADHD in mijn leven als een rouwproces beleefd, met alle fases die daarbij horen. Boosheid, ontkenning, schaamte, opluchting, twijfel en uiteindelijk aanvaarding. Hoe, kun je lezen in mijn blog ‘Mijn persoonlijke verhaal’.

Inmiddels beschouw ik ADHD niet meer als leidend in ons leven. Mijn gezin ís geen ADHD, ze hebben het. Deze creatieve, vindingrijke en spontane mannen geven mij de kans de wereld op een andere manier te bekijken. En daar ben ik dankbaar voor.

4. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen geluk

Geluk zit van binnen en kun je niet laten afhangen van de personen om je heen. En ook niet van de situaties om je heen. Dat betekent niet dat bepaalde situaties je niet zullen aangrijpen, maar je kunt zelf kiezen hoe je met deze situaties omgaat. En hoe je daarmee omgaat, bepaalt je innerlijke geluk in grote mate.

Een verhaal om dit te illustreren:

Je hebt vandaag een vrije dag en je besluit die te besteden aan het kopen van nieuwe kleding. Je bent in een goed humeur en hebt er zin in. De zon schijnt en alles is in orde.

In de stad loop je een vriendin tegen het lijf. Nou ja, tegen het lijf…zij loopt aan de overkant van de straat en kijkt naar jou. Je lacht en zwaait naar haar. Je roept haar naam. Je vriendin reageert niet, kijkt de andere kant op en loopt door zonder jou te groeten.

Wat gaat er door je heen? Welke gedachten? Welke akties bedenk je?

 En als je had geweten dat je vriendin vandaag is ontslagen en zo verdiept was in haar eigen gedachten, dat ze jou helemaal niet heeft gezien. Wat is dan je eerste gedachte? En wat is je reactie?

 Dit verhaal laat zien dat je op verschillende manieren met dezelfde situatie om kunt gaan. In het eerste geval had je misschien gedacht dat ze je expres heeft ontweken. Deze gedachte maakt dat je je boos of verdrietig voelt. Als je er een andere gedachte voor in de plaats zet, bijvoorbeeld: “Ze was blijkbaar druk in gedachten, waardoor ze me niet zag. Ik vraag me af wat haar bezighoudt”, dan maken de negatieve gevoelens plaats voor nieuwsgierigheid.

Je gedachten sturen je gevoelens. Vervang negatieve gedachten door positieve of neutrale en je zult een stuk gelukkiger zijn. Voor mij werkt het!

5. Zie het runnen van je gezin als een uitdaging i.p.v. als een uitputtingsslag

Positieve gedachten geven positieve energie. Problemen bestaan niet, uitdagingen wel. Denk in mogelijkheden in plaats van in beperkingen. Uiteindelijk wil ik wat alle ouders willen voor hun kinderen: dat ze opgroeien tot zelfbewuste volwassenen die midden in het leven staan en die weten hoe ze hun talenten kunnen inzetten. De uitdagingen in een gezin waarin ADHD voorkomt zijn groter dan die in een ander gezin, maar zolang je positief blijft, verantwoordelijkheid neemt en vertrouwen houdt in de toekomst, komt het goed.

Tenslotte

Een rode draad in het bovenstaande verhaal is het nemen van verantwoordelijkheid. We denken soms wel eens dat we geen invloed kunnen hebben op de dingen die ons overkomen. Dat het leven komt, zoals het komt. Niets is minder waar. Wanneer je de verantwoordelijkheid neemt voor je eigen akties, zal je merken dat je je leven kunt sturen zoals jij het wilt. Daar is moed en lef voor nodig!

Laat je me via de comments weten wat je van dit artikel vindt? Ik ben ook erg benieuwd naar jouw ervaringen met betrekking tot het in eigen handen nemen van je leven.

Hartelijke groet, Barbara